Mooi Plekje

Alhoewel ze beiden iets hadden van ‘dood is dood’ verstrooi ons maar gewoon bij het crematorium, vonden wij kinderen dit een nare gedachte. Dat hebben we anders gedaan.

Thuis

In eerste instantie hebben ze naast elkaar gestaan in hun eigen huis. Dat was de plaats waar ze graag waren.

Texel

In de tussenliggende tijd hebben we een plekje bedacht waar we ze samen hun laatste rustplaats gunnen, hun eigen gedachtestroom volgend. Vader Jan en moeder Jo waren in hun goede tijd mensen die van de natuur hielden. We zullen wat afgewandeld en gefietst hebben met ze. We waren het snel met elkaar eens, het word Texel, het eiland waar ze met zoveel plezier gewoond hebben, in een mooi stukje natuur.

Omgewaaide boom

14 juni was het zo ver. Ria en ik halen het stel op en gaan met de auto naar Bert en Monique, waar we ons verzamelen. Attributen mee om de asbussen open te maken en een harkje om ‘de boel’ netjes achter te laten. Bert heeft een plekje uitgezocht waar we naartoe rijden. Wandelend door een stuk bos(van het pad af) vinden we een met wortel en al omgewaaide boom. Het gat wat daardoor ontstaan is, wordt hun laatste stekkie.

Eigen gedachten

Asbussen openmaken, verstrooien, met grond bedekken, klaar. Dat is de praktische kant van het verhaal. We zijn met elkaar samen en ieder is in eigen gedachten. Via de mobieltjes worden de coördinaten van de plaats vastgelegd, zodat we het kunnen terugvinden, als iemand van ons dat zou willen.

Herinneringen

Terug bij Bert en Monique staat er een lunch voor ons klaar met Texelse producten, helemaal lekker en leuk. Ria en ik gaan na de lunch nog een rondje eiland doen om herinneringen op te halen. Kleine strandje, pierensteken, rondje de Waal wandelen.
Het is klaar. Missie volbracht.