in de lappenmand
Alhoewel ze beiden iets hadden van ‘dood is dood’ verstrooi ons maar gewoon bij het crematorium, vonden wij kinderen dit een nare gedachte. Dat hebben we anders gedaan.
Thuis
In eerste instantie hebben ze naast elkaar gestaan in hun eigen huis. Dat was de plaats waar ze graag waren. Lees “Mooi Plekje” verder
Tijdens de uitvaart hebben we eigenlijk alleen het laatste (zware)deel van zijn leven genoemd. Het was voor ons kinderen het meest intensieve deel, waardoor alle andere belevenissen naar de achtergrond raakten. Het laatste deel ligt ook nog zo pijnlijk vers in ons geheugen.
Einstein
Toch wil ik de ‘Einstein’ die m’n vader was niet vergeten. Oplossingen zoeken om oud materiaal opnieuw te gebruiken, waardoor nieuwe kasten, tafeltjes of andere dingen ontstonden. Als er een schilderijtje of zo opgehangen moest worden, gebruikte hij bij voorkeur enorm grote schroeven en spijkers, zodat er een olifant aan kon hangen. In z’n schuur had hij de meest uitlopende ‘rommeltjes’ en als we eens wat nodig hadden verdween hij naar de schuur om iets te zoeken, wat mogelijk de oplossing zou zijn voor het te repareren probleem.
Lees “Herinneringen” verder
Onderstaand de rouwkaart
(klikken op de afbeeldingen geeft een vergroting).
Donderdag (19 dec.) hebben Ria en ik een gesprek met de arts die ons vertelt dat vader Jan vermoedelijk vergevorderde slokdarmkanker heeft en dat hij snel achteruit gaat. Ze gaan nu over op palliatieve zorg(pijn en onrustbestrijding). Helaas reageert hij slecht op morfine, daar krijgt hij een ander middel voor.
Genoeg zo
Als een zuster een ‘vlindertje’ wil aanbrengen(een blijvende verbinding om middelen toe te dienen), zegt hij, ‘Stoppen nu, het is genoeg zo.’ Hij wil niet meer verder en denkt dat de medicatie die via het slangetje wordt gegeven, is bedoeld om hem beter te maken. We leggen uit dat het is om pijn en onrust tegen te gaan. Hij gaat akkoord. Donderdag en vrijdag is hij rustig, slaapt veel en heeft geen pijn. Met moeder Jopie nog in onze gedachten, zeggen Ria en ik tegen elkaar: ‘Zo kan het dus ook’.
Nu weten we natuurlijk al tijden dat hij zijn leven niets meer aan vindt. En dat hij sinds zijn Jopie er niet meer is, er helemaal klaar mee is. En nu is hij ziek, ernstig ziek, sinds zaterdag. Uitgeblust ligt hij in bed. Soms lijkt hij ergens tussen hemel en aarde te zweven en soms reageert hij weer. Een beetje, dan. Soms probeert hij wat te zeggen, of mompelt hij wat, ver weg van ons. En soms lijkt hij pijn te hebben, en kan het niet goed aangeven.
